...yaşamak, bir şeyler yapmak ve iş dışında insan içine karışmak zorunda kalmayayım diye hep uykuya çekildiğimden, bütün düzenim bozulmuştu. Sadece uyuyor ve özlüyordum. Biraz canım sıkılsa, içim daralsa, tüm enerjimle üzülüyor, kahroluyor, içimi soba kurumu kaplamış gibi nefessiz kalana kadar kederleniyordum. Bu da beni en geç yarım saate yatağa düşürüyor ve anlamsız bir saatte uyuyana kadar uyutuyordu.Uyandığım yerden düşünmeye ve kaygılanmaya devam ediyordum sonra, kederin içimde bir dahaki patlayışına kadar. Yine öyle oldu ve bütün bunları birkaç dakika düşündüm düşünmedim derken derin derin uykulara daldım.

Mahir Ünsal Eriş